DZIELNICA ŁACIŃSKA - PARYŻ autor Sara Skumanov - czas przejścia - 2 godziny - 3 km.
Jak zwiedzać samodzielnie Paryż? Czy trudno samemu poruszać się po Paryżu?
Pieszo, na piechotę po Paryżu. Metrem po Paryżu.  Najlepsze trasy i numery autobusów miejskich.

1. Saint Germain des Prés

2. Bulwar Saint Germain

3. Kościół św. Seweryna

4. Muzeum de Cluny

5. Sorbona

6. Kościół Saint Étienne du Mont

7. Panteon

8. Ogród i Pałac Luksemburski

Dzielnica Łacińska
Spacer w gwarnej studenckiej dzielnicy zaczniemy od kościoła Saint Germain des Prés, przejdziemy koło Sorbony i Panteonu, a na końcu odpoczniesz w pięknych Ogrodach Luksemburskich. Trasa trwa 2 godziny i liczy ok. 3 km. Warto zwiedzić Muzeum Średniowiecza Cluny, Muzeum Eugene Delacroix i Muzeum Luksemburskie, odwiedzić krypty Panteonu. Nasze biuro proponuje wycieczki do Paryża na 5 lub 4 dni z dwudniową kartę muzealną, a wycieczki do Paryża na tydzień zawierają czterodniową kartę muzealną - to ekonomiczny sposób zwiedzania Paryża. Podczas naszej wycieczki możemy wjechać na taras widokowy wieży Montparnasse. Odkryj czar i urok Francji z czasów wielkiej arystokracji podczas posiłku w restauracji Le Procope, jednej z najstarszych w Paryżu, znajdującej się w historycznym centrum miasta, przy bulwarze Saint – Germain. Spróbuj dań z kuchni francuskiej w gustownie zaaranżowanym wnętrzu lokalu. Portrety sławnych ludzi z epoki i wspaniałe lustra na ścianach, pięknie nakryte stoły, a przy nich miękkie kanapy i eleganckie krzesła umilą czas oczekiwania na posiłek.

Biuro Lekier France oferuje bilety na wieżę Montparnasse, z której  rozciąga się jedna z najładniejszych panoram Paryża. Czarny wieżowiec budzi wiele kontrowersji i nie jest darzony wielkim uczuciem przez mieszkańców miasta. Drapacz chmur nie pasuje do architektury Paryża, w którym dominują niskie zabudowania i kamienice z białymi lub kremowymi fasadami, dlatego odnosi się wrażenie, że wieża wyrosła w nieodpowiednim miejscu. Nowoczesny budynek mierzący 210 metrów, powstał w 1973 roku i w latach 70. był najwyższym biurowcem w Europie. Głównymi surowcami użytymi do jego wybudowania są żelazo i szkło, a cała konstrukcja podtrzymywana jest przez 56 kolumn wbitych w ziemię na głębokość 70 metrów. W biurach wieżowca pracuje ok. 5 tysięcy osób, a co roku odwiedza ją 600 tysięcy turystów. Widok z ostatniego 59 piętra zapiera dech i przy sprzyjającej pogodzie widoczność sięga do 40 km. Biuro podróży Lekier France oferuje bilety wstępu na wieżę Montparnasse oraz organizuje kolacje w lokalu La Procope . Zapraszamy na stronę lekierfrance.com

Dzielnica Łacińska jest drugą najstarszą po Cite częścią miasta. Quartier Latin powstało za czasów panowania Rzymian jako dzielnica z wąskimi, brukowanymi uliczkami. W średniowieczu lewy brzeg Sekwany zapełnił się od kolegiów, uniwersytetów, studentów i kojarzony jest z nimi po dzień dzisiejszy. Ze względu na wszechobecną w tamtych czasach łacinę, dzielnica została ochrzczona jako „łacińska”. Nasz spacer rozpoczniemy od najstarszego kościoła Paryża, którym jest Saint Germain des Prés”.  Aby dojechać na stację metra „Saint Germain des Prés”, należy wsiąść w linię numer 4. Możesz też wybrać linię numer 10 i wysiąść na stacji „Mabillon”, znajdującej się w pobliżu. Tuż obok na małym placu znajduje się kościół św. Germana.

 1. Saint Germain des Prés
Kościół św. Germana na Łęgach jest najstarszym kościołem w Paryżu, pochodzącym z XI wieku i jedyną zachowaną romańską świątynią. Jest to ostatnia pozostałość po znajdującym się w tym miejscu potężnym opactwie benedyktynów, które ufundował król Childebert w 558 roku. Święty German, pierwszy biskup Paryża, pragnął umieścić w sanktuarium tunikę św. Wincentego i drzazgę, pochodzącą ze Świętego Krzyża. Z upływem wieków teren opactwa znacznie się powiększył i stanowił jakby odrębne miasto, znajdujące się za grubymi murami. Jednak rozwój Paryża spowodował zburzenie murów w XVII wieku, gdyż hamowały one rozrost samego miasta. Kolejne szkody przyszły wraz z Rewolucją Francuską, która zniszczyła większość klasztornych budowli, w tym bibliotekę i grobowiec merowińskich królów. Kościół zachował się, gdyż służył za wytwórnię saletry. Opactwo doszczętnie wyburzono w czasie wielkiej przebudowy Paryża, przeprowadzanej przez barona Haussmanna. Postanowiono wyburzyć domy opactwa i cmentarz, aby na ich miejscu poprowadzić szeroki bulwar Saint-Germain. Sam budynek kościoła wydaje się skromny i niepozorny, jednakże posiada kilka zachwycających elementów. Marmurowe kolumny pochodzą z czasów VI-wiecznej merowińskiej bazyliki, XI-wieczna kaplica Saint Symphorien kryje w sobie ślady fresków z końca XIII wieku, a w kaplicy św. Genowefy można podziwiać witraże Pierre'a de Montreuil, jedne z najstarszych w Paryżu. W środku kościoła po prawej stronie ołtarza, umieszczono płytę nagrobną Kartezjusza, XVII-wiecznego filozofa, natomiast z lewej strony stanął grobowiec Jana Kazimierza, króla Polski. Abdykował on w 1668 roku, po czym wrócił do Francji i otrzymał od króla Ludwika XIV opactwo Saint Germain des Prés. Był to jedynie oficjalny tytuł, pozwalający Janowi Kazimierzowi otrzymywać okazały dochód, bez konieczności składania ślubów zakonnych. Opactwo znajdowało się w jego rękach do 1672 roku, kiedy to zmarł na zapalnie płuc. Grobowiec z czarnego marmuru ukazuje Jana Kazimierza, oddającego koronę i królewskie berło, pełnym wzniosłości gestem. Dla polskich turystów nagrobek wydaje się enigmatyczny, biorąc pod uwagę znajomość postaci króla wyłącznie z filmu „Potop” i literatury. Ciało przechowywano przez trzy lata w Nevers w kościele Jezuitów, po czym sprowadzono je na Wawel do kaplicy Wazów. Czarny sarkofag z sercem króla został uszkodzony w czasie Rewolucji Francuskiej, jednak posąg Jana Kazimierza został oszczędzony, dzięki przeniesieniu go do nowo powstałego Muzeum Francuskich Pomników w klasztorze des Vieux-Augustins. Monument powrócił do kościoła Saint Germain des Prés za czasów panowania Ludwika XVIII. Drugim polskim akcentem związanym ze świątynią jest pogłoska o Galu Anonimie [polska wymowa]. Podobno właśnie stąd, wyruszył on do Polski, gdzie spisał „Kronikę polską”.
Do kolejnego punktu trasy dojdziesz bulwarem Saint Germain. Po wyjściu z kościoła skręć w lewo.

2. Bulwar Saint Germain
Sercem lewego brzegu Sekwany jest bulwar Saint Germain, powstały w czasie wielkiej przebudowy barona Haussmanna. W czasach średniowiecza, Dzielnica Łacińska stała się okręgiem uniwersytetów i studentów, a z upływem czasu na stałe przylgnęła do niej etykietka intelektualnego centrum Paryża. W XIX wieku znajdowały się tutaj liczne salony literackie, w których przesiadywali pisarze i ich najbliższe otoczenie. Następnie zadomowili się tutaj jazzmani, grający w ciasnych i ciemnych lokalach pełnych papierosowego dymu. Na trąbce grał m.in. Boris Vian, jeden z najbarwniejszych artystów powojennego Paryża. W kawiarni Cafe de Flore na stałe przesiadywał Jean-Paul Sartre, twórca egzystencjalizmu, prądu filozoficznego, który wstrząsnął lewym brzegiem Sekwany. Młodzi paryżanie ubrani w czarne golfy opanowali Dzielnicę Łacińską i z namaszczeniem powtarzali kwestie wygłaszane przez Sartre'a. Do położonego zaraz obok lokalu Les Deux Magots zachodził Ernest Hemingwey i Albert Camus. W pobliżu bulwaru znajduje się restauracja Le Procope, założona w 1686 roku przez sycylijskiego emigranta, uważana jest za najstarszą kawiarnię na świecie. Odwiedzali ją aktorzy Comedie-Francaise, Rousseau, Mozart, Benjamin Franklin, Chopin, Voltaire, a także Napoleon Bonaparte, który jak głosi plotka, zostawiał w zastaw swój kapelusz. Mieszkali tutaj tacy artyści jak Eugene Delacroix, Charles Baudelaire i George Sand. Cała dzielnica kipi od nocnego życia i studentów, małych kawiarni i restauracji, serwujących kuchnię z całego świata. Znajdują się tutaj eleganckie butiki, jak również sklepy z pamiątkami dla turystów. Quartier Latin to także miejsce wybuchu studenckiego buntu w 1968 roku, który znacząco wpłynął na funkcjonowanie miasta i samej Francji. Współczesny blichtr i gwar dzielnicy łączy się z burzliwą przeszłością, co tworzy niezastąpiony urok Quartier Latin.
Idź bulwarem Saint Germain, aż dojdziesz do skrzyżowania z bulwarem Saint Michel, w który należy skręcić w lewo. Idź prosto 150 metrów i skręć w ulicę Saint Severin, na której znajduje się kościół.

3. Kościół św. Seweryna
Gotycka bazylika znajdująca się tuż przy bulwarze Saint Michel łączy się z historią całej Dzielnicy Łacińskiej. W średniowieczu była pierwszym kościołem Sorbony i kościołem parafialnym lewego brzegu Sekwany. W miejscu gdzie postawiono świątynię, swoją samotnię miał św. Seweryn, pustelnik żyjący w VI wieku, który nakłonił wnuka króla Chlodwika I, znanego później jako Saint-Claude], do wstąpienia do zakonu. Bazylika została wzniesiona w XIII wieku, jednakże liczne zmiany w jej architekturze sprawiły całkowite wymieszanie stylów. W XIV wieku poddano ją rozbudowie, odbudowano po pożarze w XV wieku, a na sam koniec ozdobiono modernistycznymi witrażami w latach 60' XX wieku. Mimo całkowitej niejednorodności w dalszym ciągu można dojrzeć przytłaczający styl baroku płomienistego. Mimo niewielkiego rozmiaru posiada pięć naw, tyle samo co monumentalna Katedra Notre Dame. Filary we wnętrzu kościoła, podtrzymujące poprzecinane żebrami sklepienie, tworzą gaj palmowy. Spiralnie skręcony główny filar w absydzie przypomina palmę i tonie w kolorowym świetle wpadającym przez witraże. Ich autorem jest Jean Bazaine, przyjaciel Marcela Prousta] i Jamesa Joyce'a. Pozostałe witraże pochodzą z XIV, XV i XVI wieku. Szczególnie piękna jest znajdująca się na fasadzie rozeta z „Drzewem Joszuy”, powstała na początku XVI wieku. Boczne nawy toną w tajemniczym półmroku, którego nie rozpraszają nawet palące się wokół świece. W jednej z naw znajduje się drewniany tryptyk, przedstawiający Matkę Boską Ostrobramską autorstwa Walentego Wańkowicza, znanego portrecisty Adama Mickiewicza. Wiszący obraz jest kopią oryginału znajdującego się w Wilnie i znalazł się w kościele, dzięki polskiemu wieszczowi, który często modlił się w kościele św. Seweryna wraz z towiańczykami [wymowa polska], członkami sekty kabalistycznej, do której należał poeta. Tryptyk odsłonięto 8 grudnia 1841 roku i kilka lat później zmienił swoje położenie z kaplicy za głównym ołtarzem na boczną nawę. W bazylice wisi najstarszy dzwon Paryża, który wzywa na mszę od 1412 roku, a także rozbrzmiewają przepiękne organy pochodzące z XVIII wieku. Kościół św. Seweryna słynie z doskonałej akustyki. Organizowane są w nim liczne koncerty, których można słuchać w znajdujących się w pobliżu kawiarniach.
Obejdź kościół i wyjdź na ulicę Saint Jacques. Następny punkt naszej trasy, Muzeum Cluny, znajduje się na ulicy Sommerard. 

4. Muzeum de Cluny
Budynek Muzeum Średniowiecza Cluny jest jedyną zachowaną gotycką rezydencją w Paryżu, a jednocześnie jedynym przykładem średniowiecznej świeckiej architektury. Koronkowe balustrady, gargulce i wieżyczki zdobią fasadę XV-wiecznego pałacu. W czasach średniowiecza była to posiadłość, w której zatrzymywali się prałaci opactwa Cluny w Burgundii, a część zabudowań powstała na miejscu kompleksu galo-rzymskich łaźni pochodzących z 200 r. n. e., zbudowanych przez gildię żeglarzy. Do naszych czasów przetrwało frigidarium, czyli sklepiona sala o wysokości 15 metrów, w której nacierano się zimną wodą po gorącej kąpieli. Zbiory sztuki średniowiecznej trafiły do pałacu w 1844 roku. W starych komnatach można podziwiać iluminowane manuskrypty z XV wieku, korony ze złota zdobione szlachetnymi kamieniami, kolorowe witraże, podróżne ołtarze wyrzeźbione w kości słoniowej i przedmioty codziennego użytku, jak grzebienie, zabawki, czy kufry podróżne. Potężne kamienne kominki i średniowieczne rzeźby uzupełniają wystrój pałacu. Do słynnych zabytków umieszczonych w muzeum, należy holenderski cykl gobelinów z XV wieku - „Dama z jednorożcem”. Sześć tapiserii stanowi jedno z największych osiągnięć artystycznych średniowiecznej Europy. Cykl przedstawia pięć zmysłów i jeden zmysł owiany tajemnicą. Na każdej tapiserii występuje kobieta ubrana w kołnierz, który na ostatnim gobelinie zamykany jest w szkatule. Nad sceną znajduje się inskrypcja „Mojemu Jedynemu Pragnieniu”. Według teorii symbolizuje to oparcie się pokusie i wyrzeczenie się wszystkich pięciu zmysłów, dostarczających złudne przyjemności. Warto zajrzeć do przepięknych ogrodów, okalających muzeum od strony bulwaru.
Sorbona, nasz kolejny przystanek, znajduje naprzeciw muzeum i ciągnie się wzdłuż ulicy Saint Jacques.

5. Sorbona
Najsłynniejszy i najstarszy paryski uniwersytet funkcjonuje od 1253 roku, kiedy to spowiednik króla Ludwika IX, Robert de Sorbonne, założył kolegium dla ubogich studentów teologii, zapewniając im dach nad głową i możliwość nauki. Dzięki finansowemu wsparciu ze strony króla dokupił sąsiednie budynki, które stały się siedzibą Uniwersytetu Paryskiego, dokładnie wydziału teologii. W średniowieczu kształciło się tutaj 10 tysięcy studentów, dzisiaj liczba ta spadła do 3, 5 tysięcy. Kompleks budynków został przebudowany w XIX wieku przez Henri-Paula Nenot'a, który miał za zadanie powiększyć gmach uniwersytetu i ozdobić go w klasycystycznym stylu. Jedyną pozostałością z dawnych lat jest XVII-wieczna pozłacana kopuła. Najstarszym obiektem znajdującym się w kompleksie jest kościół uniwersytecki, ukończony w 1642 roku. Inicjatorem i darczyńcą był kardynał Richelieu, który po śmierci otrzymał wspaniały sarkofag wyrzeźbiony przez Francois Girardon'a, umieszczony w świątyni. Na ścianie umieszczono kamienną replikę kapelusza należącego do kardynała. Podobno kiedy kapelusz spadnie, będzie to znak, że Richelieu wypuszczono z piekła. Uczelnia posiada 22 sal konferencyjnych, 37 gabinetów profesorskich, 16 sal egzaminacyjnych i 240 laboratoriów. Dzisiaj mieści się w niej jedynie wydział literatury, biblioteka i rektorat. Po buncie studenckim z 1968 roku, postanowiono rozdzielić wydziały Sorbony [wymowa polska] na trzynaście oddzielnych instytucji. Wydarzenia maja 1968 roku są dla Francuzów aktem narodzin nowoczesnej Francji. Ruch o podłożu politycznym i obyczajowym, zapoczątkowany przez studentów paryskich uniwersytetów, został podjęty przez związki zawodowe i ostatecznie przemienił się w strajk generalny, który objął całe miasto. Skutkiem maja 68 były liczne zmiany na arenie politycznej Francji, jak i codziennym życiu mieszkańców. Sorbona [wymowa polska] była pierwszym uniwersytetem, w którym wykład wygłosiła kobieta. W 1906 roku, Maria Skłodowska-Curie objęła katedrę po swym zmarłym mężu, Piotrze Curie. Jej wykład na temat elektryczności i materii ściągnął prawdziwe tłumy do auli fizyki. Lewy brzeg Sekwany stał się intelektualnym centrum Paryża już za czasów średniowiecza. Dzielnica Łacińska kipiała od żywiołowych studentów, uczących się gdzie popadnie, m. in. na ulicach i w stodołach. Taki styl nauczania preferował Piotr Abellard, wybitny uczony, teolog i filozof, nazywany Platonem chrześcijaństwa i Arystotelesem Paryża. Przeszedł on do historii za sprawą burzliwego i dramatycznego romansu ze swoją studentką, młodszą od niego o 22 lata. Heloiza [wymowa polska], wybranka jego serca, była siostrzenicą kanonika katedry Notre Dame. Młoda dziewczyna zaszła w ciążę i potajemnie wyszła za mąż za swojego wykładowcę. Wuj panny młodej przyczynił się do wyrzucenia Piotra z uniwersytetu, leżącym w pobliżu katedry. Zwolniony uczony przeniósł się na lewy brzeg Sekwany, a za nim ruszyło ok. 3 tysiące studentów i innych profesorów, co spowodowało narodziny uniwersytetów w Dzielnicy Łacińskiej. Ostatecznie kochankowie wstąpili do zakonów, skąd pisali do siebie listy, które uchodzą za jedną z najpiękniejszych korespondencji w historii literatury. Życzeniem Heloizy było spoczęcie we wspólnym grobie, co spełniło się dopiero w XVIII wieku na cmentarzu Père Lachaise.
Kieruj się wzdłuż Sorbony ulicą Saint Jacques i skręć w lewo w ulicę Cujas. Po lewej stronie Panteonu stoi kościół Saint Étienne du Mont. 

6. Kościół Saint Étienne du Mont
W głębi za Panteonem wznosi się jeden z oryginalniejszych kościołów Paryża, pod wezwaniem św. Stefana na Górze, w którym złożono sarkofag z relikwiami św. Genowefy, patronki miasta. Budynek powstały między XIV, a XVI wiekiem, umiejętnie łączy gotyk płomienisty ze stylem renesansu. Fasada świątyni składa się z trzech różnych frontonów, a w jej wnętrzu zachowało się jedyne w Paryżu lektorium [wymowa polska], czyli wisząca galeria ze zdobioną balustradą kręconych ażurowych schodów. Sama balustrada wygląda jak delikatna koronka, aż trudno wierzyć, że wykonano ją z kamienia. Przegroda ołtarzowa pochodzi z XVI wieku i można za nią podziwiać kunsztownie wykonane renesansowe witraże, w tym „Ukrzyżowanie św. Szczepana”. Barokowa ambona, stojąca w nawie głównej, podtrzymywana jest przez wyrzeźbionego w drewnie Samsona. Najważniejszym elementem jest bez wątpienia XIX-wieczny relikwiarz z pozłacanej miedzi, w którym umieszczono fragment grobu św. Genowefy, zniszczony przez rewolucjonistów. W sąsiedniej kaplicy spoczywa dramatopisarz Jean Racine, a także XVII-wieczny filozof Blaise Pascal. Dawniej w pobliżu kościoła znajdował się cmentarz, na którym pogrzebano zwłoki Mirabeau i Marata, wyrzucone z Panteonu. Według legendy, św. Genowefa przekonała Chlodwiga, pierwszego z merowińskich władców, panującego nad królestwem Franków w V wieku, do przyjęcia chrztu. Patronka Paryża pochodziła z arystokratycznej galo-romańskiej rodziny. Pierwszego cudu miała dokonać już jako dziecko: uleczyła swoją matką ze ślepoty przy pomocy wody ze studni. W 451 roku, dzięki modlitwie ocaliła Francję przed najazdem Hunów, zmierzających w stronę Lutecji pod dowództwem Attyli [polska wymowa]. Po śmierci została pochowana na szczycie wzgórza, które do dziś nosi jej imię. W czasie Rewolucji Francuskiej doszło do zniszczenia jej grobu, spalenia relikwii i wrzucenia popiołów do Sekwany. Na miejscu dawnej świątyni św. Genowefy powstał Panteon [polska wymowa], przez co patronka Paryża została przeniesiona do pobliskiego kościoła św. Stefana na Górze.
Naszym kolejnym punktem jest kolosalny Panteon, znajdujący się obok kościoła.

7. Panteon
Monumentalna sylwetka z wyrazistą kopułą pozwala dostrzec Panteon z daleka. Geneza powstania budowli wiąże się z osobą króla Ludwika XV. W 1744 roku, podupadł on na zdrowiu i przerażony wizją śmierci, złożył dwie przysięgi. Pierwszą z nich była obietnica wobec swojej żony, Marii Leszczyńskiej, że nigdy już jej nie zdradzi. Drugim przyrzeczeniem było wzniesienie świątyni na cześć św. Genowefy, w miejscu gdzie w 857 roku została zburzona bazylika, w której pochowano patronkę miasta. Ludwik XV wyzdrowiał i musiał dotrzymać złożonych obietnic. Co prawda, nie udało mu się do końca zachować wierności wobec żony i Maria Leszczyńska musiała tolerować kolejne faworyty Ludwika w Wersalu. Po pokonaniu choroby, król zaczął zbierać fundusze na budowę kościoła. Zajęło to kilkanaście lat i dopiero w 1757 roku, architekt Jacques-Germain Soufflot przystąpił do pracy nad kolosalną budowlą, utrzymaną w klasycystycznym stylu. Budowa trwała 32 lata i przeżyła króla Ludwika XV, jak i projektanta. Wybuch Rewolucji Francuskiej nie pozwolił na konsekrowanie kościoła, a sami rewolucjoniści znaleźli dla sakralnego budynku zupełnie odmienne zastosowanie. Świątynia Genowefy stała się mauzoleum dla zasłużonych dla kraju Francuzów. Pierwszymi, którzy spoczęli w Panteonie byli Honoré Mirabeau, jeden z przywódców rewolucji i pisarz, oraz Jean-Paul Marat, działacz polityczny. Po kilku latach oba ciała wyrzucono z Panteonu i pochowano je w pobliskim cmentarzu, za obecnym kościołem  Saint Étienne du Mont. Sakralny charakter budowli przywrócił Napoleon Bonaparte w 1806 roku, jednakże nie na długo. Pogrzeb Wiktora Hugo ponownie doprowadził do zamiany kościoła w świecką nekropolię. Od tego czasu spoczęły tutaj blisko 73 osobistości, w tym Wolter, Jean Jacques Rousseau, fizyk Paul Langevin, Emil Zola, Louis Braille, a także Maria Skłodowska-Curie, pierwsza kobieta pochowana w Panteonie. Jej ciało spoczywa obok ukochanego męża Piotra Curie. Ich trumny zostały przeniesione dopiero w 1995 roku z cmentarza w Sceaux pod Paryżem. Budynek Panteonu góruje nad Dzielnicą Łacińską, dzięki charakterystycznej kopule i wieńcowi kolumn. Jacques-Germian Sufflot umiejętnie połączył antyczną prostotę budowli z gotycką lekkością. Do monumentalnego budynku wiedzie ogromny portyk z 22 korynckimi kolumnami. Na frontonie znajduje się inskrypcja „Wielkim ludziom wdzięczna ojczyzna” oraz wyrzeźbiona kobieta, rozdająca wieńce laurowe. Jest to alegoria Francji, która honoruje zasłużonych obywateli państwa. Wnętrze Panteonu wydaje się surowe i patetyczne przez biały marmur i sto kolumn, podtrzymujących kopułę wysoką na 83 metry. Zdobi ją fresk „Apoteoza św. Genowefy”, autorstwa Antoine'a Grosa. Na galerię otaczającą bęben kopuły można wspiąć się po 425 schodach. Widok jaki roztacza się na Paryż, został opisany w „Lalce” Bolesława Prusa, kiedy to Wokulski obserwuje miasto ze szczyty Panteonu i wydaje się mu ono gigantyczną gąsienicą. Oprócz labiryntu krypt, w budynku znajduje się replika wahadła Foucault, zawieszona w 1851 roku, jako dowód obrotu Ziemi. Oryginalna kula znajduje się w Muzeum Rzemiosła. Ściany Panteonu pokrywa cyk obrazów Puvis de Chavanne'a, poświęcony św. Genowefie. Jest to jedyna pozostałość po patronce Paryża w budynku pierwotnie jej ofiarowanym.
Po przyjrzeniu się budynkowi kieruj się ulicą Soufflot, która biegnie od Panteonu do Ogrodów Luksemburskich, kończących dzisiejszą trasę.

 8. Ogród i Pałac Luksemburski
Najpiękniejszymi ogrodami Paryża są bez wątpienia Jardin du Luxembourg, położone na skraju Dzielnicy Łacińskiej i Montparnasse. Jest to jedno z ulubionych miejsc Paryżan. W ciepłe dni teren zapełnia się od zakochanych par, bawiących się dzieci, spacerowiczów i samotników pochłoniętych z lekturze. 23-hektarowy ogród podzielony jest na dwie części: wytworną francuską i dziką angielską. Pierwszą z nich cechują równo przystrzyżone krzewy i żywopłoty, symetryczne rabatki kwiatów i elegancki charakter. Druga posiada bardziej swobodny wymiar, tajemnicze zakątki i niewymuszony urok. Ogrody otaczały nowo wybudowaną rezydencję Marii Medycejskiej, powstałą w XVII wieku. Druga żona króla Henryka IV, regentka swojego małoletniego syna Ludwika XIII, spędzała długie chwile wśród kwiatów i zieleni. Podobno własnoręcznie posadziła 2 tysiące wiązów, które w przeszłości zacieniały otoczenie pałacu. W dzisiejszym Ogrodzie Luksemburskim królują kasztanowce, platany, mydłodrzewy, miłorzęby, a z ogromnych donic wystrzeliwują drzewa pomarańczy, cytryny i palmy daktylowe. Południowa część posiada pasiekę założoną w 1856 roku. Tutejsze pszczoły produkują kilkaset kilogramów miodu rocznie. Tuż obok ula rozpościera się sad z 200 rodzajami jabłoni i gruszy. Owoce można było zrywać za uiszczeniem niewielkiej opłaty. Centrum ogrodu stanowi ośmiokątny basen, w którym dzieci puszczają drewniane kolorowe żaglówki. Na całym terenie rozstawionych jet 5 tysięcy zielonych krzesełek, na których w ciągu lata opalają się Paryżanie i turyści. W przeszłości trzeba było płacić za krzesełko. Wśród drzew rozstawionych jest 106 posągów, w tym oryginał Statui Wolności autorstwa Auguste'a Bartholdiego. Ciekawostką jest fakt, że przez ogród przebiega południk paryski, uznawany za południk zerowy od 1884 roku. Stojący w parku Pałac Luksemburski miał zmniejszyć tęsknotę Marii Medycejskiej za ukochaną Toskanią. Królowa nie przepadała za Luwrem  i po śmierci swojego męża Henryka IV, nie chciała dłużej zostawać w twierdzy. Odkupiła pałac z ogrodem od księcia Francois de Luxembourg i i zleciła architektowi Salomonowi de Brosse stworzenie wspaniałej rezydencji. Budowa pałacu trwała 15 lat, a efekt końcowy w pełni zadowolił królową. Fasada budynku wzorowana była na Palazzo Pitti we Florencji, skąd pochodziła królowa. Dziedziniec otoczony jest trzema skrzydłami pałacu, a zamykają go arkady i portyk z kopułą, reprezentujące francuski klasycyzm. Wnętrze skąpane jest w czerwieni, złocie i błękicie. W sąsiedztwie budynku powstała zachwycająca Fontanna Medyceuszy [polska wymowa[, przedstawiająca Polifema, jednego z cyklopów, odkrywającego swoją ukochaną Galateę romansującą z pasterzem Akisem. Z drugiej strony widnieje Leda z łabędziem. Niestety Maria nie nacieszyła się długo swoją nową rezydencją, gdyż została wygnana z Francji przez swojego syna Ludwika XIII z powodu konfliktu z kardynałem Richelieu. Jej osoba pozostała w pałacu na 24 płótnach pędzla Rubensa, które zamówiła jako cykl apoteozy swojego życia. Dziś obrazy można podziwiać w Luwrze w skrzydle Richelieu. Przez 160 lat pałac zamieszkiwali młodsi bracia Ludwika, w czasie Rewolucji Francuskiej rezydencja pełniła funkcję więzienia, a od czasu Drugiego Cesarstwa jest siedzibą wyższej izby francuskiego parlamentu. W czasie II Wojny Światowej kwaterował z nim sztab Luftwaffe. Pałac jako siedziba Senatu jest zamknięty dla zwiedzających, wyjątek stanowi pierwsza niedziela miesiąca, kiedy to otwiera się dla publiczności. Od zachodu do głównego budynku przylega Petit Luxembourg, XVI-wieczny pałac księcia Luxembourg, w którym obecnie rezyduje prezydent Senatu. W sąsiedztwie znajduje się nie wielkie Muzeum Luksemburskie, w którym udostępniono królewskie zbiory malarstwa i rzeźby, głównie reprezentujące europejski renesans. W Ogrodach Luksemburskich znajduje się również polski akcent pod postacią popiersia Fryderyka Chopina. Pierwotna rzeźba została odsłonięta w 1900 roku, jednakże w niczym nie przypominała znamienitego kompozytora. Podobno autor popiersia, George Dubois, nie wzorował się na żadnym portrecie, tłumacząc się niemożliwością dostania ani jednej podobizny. W czasie II Wojny Światowej rzeźba została skradziona przez Niemców, którzy dokonali tego w tak dyskretny sposób, że nie zauważono zguby przez dłuższy czas. Obecne popiersie z 1999 roku ustawiono dzięki inicjatywie poety i znawcy muzyki, Krzysztofa Jeżewskiego. Na szczęście nie jest to kopia fatalnego dzieła Dubois.

 ZAKOŃCZENIE
Czarująca Dzielnica Łacińska niewątpliwie stanowi kulturalne centrum miasta. Zapraszamy do zapoznania się z pozostałymi trasami wycieczek, które pozwolą zgłębić historię Paryża i poszczególnych dzielnic. Biuro Lekier France oferuje bilety wstępu do najważniejszych atrakcji. Nie trać czasu na stanie w kolejce do kas i zwiedź Luwr, Muzeum Orsay, Oranżerię. Wybierz się do Wersalu lub oddaj się zabawie w Disneylandzie lub parku Asterixa. Posmakuj francuskiej kuchni w jednej z paryskich restauracji albo rozerwij się, dzięki spektaklowi w kabarecie. Zapraszamy na stronę lekierfrance.com
Tekst opracowała Sara Skumanov.